Historia pobytu sióstr zakonnych w Parafii Niepokalanego Serca Maryi w Kolonowskiem

Siostry Werbistki

Działalność sióstr zakonnych w parafii Kolonowskie rozpoczęła się w 1984r. Starania o sprowadzenie sióstr z Raciborza rozpoczął ówczesny proboszcz ks. Wolfgang Gobisach. Nadarzyła się okazja kiedy rodzina Guzy z ul Kościuszki, po wyjeździe do Niemiec przekazała swój dom na rzecz parafii. Po przeprowadzeniu remontu i przystosowaniu domu jako klasztoru dla sióstr, można było wnioskować do sióstr Służebniczek Ducha Świętego w Raciborzu o otwarcie placówki. Siostry pismem z dnia 04.06.1984r odpowiedziały pozytywnie, w tym że jednym z warunków było utworzenie ośrodka rekolekcyjnego dla dziewcząt. Dlatego parafia dużym nakładem sił i środków zaadoptowała poddasze nad salką katechetyczną na pokoje noclegowe. We wtorek 28 Sierpnia 1984r przywitano radośnie Siostrę Prowincjonalną Łucję Konkol i cztery siostry. Po przywitaniu, po mszy św. przekazano siostrą mały klasztor na ulicy Kościuszki. Pierwsza przełożoną została siostra Anastazja. Bardzo owocna praca sióstr, oraz duża odległość klasztoru od kościoła wymusiła na podjęciu decyzji o wybudowaniu nowego klasztoru w pobliżu kościoła. Bardzo duży ogród parafialny idealnie się do tego nadawał. Po uzyskaniu zezwolenia już 12 marca 1985r rozpoczęto budowę. Po dwuletniej pracy, dzięki ogromnemu zaangażowaniu fizycznym i finansowym budynek klasztoru został ukończony. W niedzielę 26 Października 1986r odbyła się uroczystość poświecenia klasztoru przez ks. biskupa Jana Wieczorka z udziałem delegacji sióstr z Raciborza i sponsorów z parafii Hochdahl z Niemiec. Po 14 latach pobytu sióstr w 1998r siostra przełożona Aleksandra Huf poinformowała ówczesnego proboszcza Wolfganga Globischa że Zgromadzenie zdecydowało o zamknięciu placówki w Kolonowskiem. Przez okres ich pobytu w Kolonowskiem przez dom zakonny przeszły 33 siostry Werbistki. Parafianie szczególnie zapamiętali gorliwa pracę apostolską sióstr: Ambrozji, Anastazji, Elżbiety, Beaty oraz Gabrieli. Dom z takim trudem wybudowany, przez dwa lata stał pusty.

Gerard Mańczyk

Ciąg dalszy w następnym numerze