Bardzo serdecznie dziękuję za każde miłe słowo powitania mnie w Kolonowskiem. Raz po raz słyszałem witaj w domu. Zależy mi na tym aby nie było ja i wy ale my. Parafia jako nasz wspólny dom, o który się troszczymy i będziemy budować. Próbuję poznawać zwyczaje i miejsce, ale przede wszystkim każdego Parafianina i każdą Parafiankę. Słowo jakie mi towarzyszy to: słuchać, słuchać i jeszcze raz słuchać.

Szczególną okazją była nasza trzydniowa pielgrzymka na Górę św. Anny. Po raz 44 Kolonowskie szło na górę ufnej modlitwy. Byłem dumny z tak fantastycznie rozśpiewanej grupy, uskrzydlonej modlitwą i dziękuję wszystkim za wkład - Panom porządkowym, Paniom animującym śpiew, naszym parafialnym Skarbom - dzieciom, których też nie zabrakło, za krótkie lekcje historii o naszej parafii, zgłaszane pomysły, wszystkie rozmowy. I nade wszystko entuzjazm który nas nie opuszczał pomimo strasznej spiekoty. Zaś tym, co mnie bardzo ujęło, było powitanie w niedzielny wieczór - Parafianie witający nas z kwiatami i wspólne zakończenie w kościele. Dziękuję!

Wróciliśmy. I zaczyna się codzienność. Ale niech będzie wypełniona Chrystusem - bo o Niego ostatecznie w tym całym zabieganiu chodzi. Dlatego tu jestem, by Go głosić i rozdawać Obecnego w sakramentalnych znakach. On jest hojny, zawsze dla nas.

Dzieciom i młodzieży na początek Nowego Roku Szkolnego życzę - by się zawsze chciało. I w szkole i w domu i zawsze z Bogiem. Bo z Nim damy radę.

Pewnego dnia rosyjski święty, Dymitr, szedł w pośpiechu na spotkanie z Bogiem. W drodze spotkał biednego woźnicę, trudzącego się daremnie i próbującego wciągnąć z powrotem na drogę wóz, który wywrócił się do płynącego obok strumienia. Biedny człowiek – sam nie był w stanie poradzić sobie z problemem.

Dymitr nie wiedział, co ma zrobić: zatrzymać się, aby pomóc woźnicy w tarapatach, czy też udać, że niczego nie widzi i iść szybko przed siebie, aby zdążyć na to jedyne w swoim rodzaju spotkanie. Zdecydowało jego serce.

Stanął przy woźnicy i, tak samo jak on, złapał przechylony w wodzie wóz. Obaj, łącząc swoje siły, z wielkim trudem postawili wóz z powrotem na drodze. Woźnica z radością w oczach podziękował mu za pomoc.
Święty jednak nie słuchał podziękowań woźnicy. Gdy tylko wóz znalazł się na drodze, Dymitr znów ruszył przed siebie, aby zdążyć na spotkanie z Bogiem.